Lakier stracił swój blask, więc konieczne jest jego wypolerowanie. Postrzegany przez właściciela pojazdu efekt końcowy polerowania świadczy o jakości wykonanej naprawy, dlatego też jest bardzo ważny jako utrwalenie pozytywnego wrażenia, jakie pozostawia po sobie serwis blacharsko-lakierniczy. Aby profesjonalnie wykonać polerowanie lakieru, konieczne jest posiadanie odpowiedniego sprzętu (polerka) oraz wykwalifikowanego pracownika, który wie, w jaki sposób polerować, aby lakierowi nie zaszkodzić. Wśród dostępnych na rynku polerek należy rozróżnić dwie podstawowe grupy, różniące się budową. Są to polerki proste, w których tarcza polerska zamontowana jest bezpośrednio na wale silnika elektrycznego i polerki kątowe, które przypominają szlifierki kątowe z zamontowaną tarczą polerską. Należy zdawać sobie sprawę z tego, że nie wolno zakładać tarcz polerskich do szlifierek kątowych, ponieważ polerki pracują ze znacznie niższymi prędkościami obrotowymi. Kolejnym podziałem polerek jest podział ze względu na ruch tarczy polerskiej. Rozróżnić tu można dwie podstawowe konstrukcje – polerki obrotowe, w których mamy do czynienia tylko z ruchem obrotowym tarczy polerskiej oraz polerki orbitalne, w których oprócz ruchu obrotowego tarczy można zaobserwować ruch obiegowy.

Dobór polerki

W przypadku ruchu obrotowego użytkownik polerki musi się liczyć z większym nagrzewaniem powierzchni polerowanego lakieru, co w skrajnych przypadkach może doprowadzić do przypalenia lakieru, które jest jednoznaczne z koniecznością naprawy powłoki lakierniczej. Polerki o konstrukcji orbitalnej nie są już tak niebezpieczne dla lakieru. Ich tarcza zmienia swoje położenie w trakcie polerowania, skutecznie rozpraszając wytworzone ciepło. W przypadku użycia polerek obrotowych rozproszenie ciepła musi się odbywać przez przemieszczanie polerki przez operatora. Podczas używania polerki orbitalnej nadal jest taka konieczność, jednak ciepło rozpraszane jest sprawniej dzięki ruchowi tarczy. Aby polerka spełniała swoje zadanie, konieczna jest do niej pewna ręka prowadzącego. Im bardziej doświadczona jest osoba obsługująca, tym prostsza może być polerka. I tak polerka prosta usuwa najtrudniejsze uszkodzenia powłoki lakierniczej, jednak przy braku doświadczenia i użyciu past mocno ściernych można łatwo uszkodzić lakier. Użycie polerki orbitalnej gwarantuje większe bezpieczeństwo pracy. Bardzo ważną cechą polerki jest jej moc, która według ekspertów nie powinna być mniejsza niż 1000 W. Kolejną cechą polerki jest jej waga. Powinna być jak najmniejsza ze względu na potencjalne zmęczenie obsługującej ją osoby. Warto wiedzieć, że lakierowana powierzchnia samochodu ma kilka metrów kwadratowych, a polerowanie polega na przynajmniej trzech przebiegach wykonanych różnymi gradacjami past polerskich.

Nie za szybko, nie za wolno

Istotną funkcją każdej polerki powinna być możliwość regulacji prędkości obrotowej w zależności od obciążenia, czyli rodzaju wykonywanej pracy. Im większy zakres regulacji prędkości obrotowej, tym lepiej. Polerka podczas pracy powinna pracować jednostajnie i nie powinna zmieniać swoich obrotów. Większe prędkości sprawdzają się przy usuwaniu poważnych wad lakieru, jednak powodują szybkie nagrzewanie lakieru w miejscu styku z padem. Niska prędkość obrotowa przydatna jest do prac wykańczających. Optymalnym wyborem są polerki z prędkościami obrotowymi w zakresie od 1000 do 2000 obr./min. Zakup polerki wiąże się zawsze z pewnym wydatkiem. Na rynku dostępne są polerki w zróżnicowanych cenach i bez problemu można kupić urządzenia zarówno za 250–300 złotych, jak i ponad 2000 zł. Dopiero po pewnym czasie okaże się, który sprzęt wart był danej ceny. Decydując się na konkretny zakup, należy wziąć pod uwagę, jak często w warsztacie poleruje się lakier. Studia pielęgnacji i detailingu samochodów na pewno używają tych urządzeń w ruchu ciągłym, mały warsztat poleruje lakier rzadziej, więc i jego zapotrzebowanie będzie inne.