Przy wprowadzaniu tego systemu kontroli procesu spalania w silniku pojawiły się problemy z komunikacją systemów diagnostycznych z elektroniką pojazdu. Były one spowodowane błędami programowymi oraz sprzętowymi w elektronice pojazdu odpowiedzialnej za przesył danych do złącza OBD.
W każdym pojeździe z diagnozą OBD możliwa jest diagnostyka sterownika, którą można przeprowadzić na dwa sposoby. Pierwszym jest odczytanie pamięci błędów przez odkodowanie sygnałów na desce rozdzielczej (kody P1). Drugi sposób to odczytanie przez normatywne złącze kodów P0. W pamięci układu OBD istnieje możliwość odczytu i kasowania zapisów o błędach, parametrów, wartości zmierzonych, a także przeprowadzania testu urządzeń wykonawczych. Wszystkie te czynności opisane są jako poszczególne tryby pracy sterownika.
Każdy z tych trybów jest sprecyzowany normami i zawiera konkretne funkcje (tabela 1). Zrzuty ekranów przedstawione na kolejnych ilustracjach pokazują wartości odczytane dla zakresu kontroli składu spalin, które mogą być porównane do wartości odczytanych z pomocą analizatora spalin.

Kody odczytu
System diagnozy pokładowej OBD regularnie odczytuje parametry pracy podzespołów odpowiedzialnych za skład spalin pojazdu. Dzięki tym odczytom może określić, czy dany podzespół pracuje prawidłowo, czy nie. Jeśli odczyt parametrów zakończy się sukcesem, co oznacza, że nie zanotowane zostaną żadne usterki, to w pamięci sterownika OBD zapamiętany zostanie tak zwany kod odczytu mówiący o tym, że odczyt się odbył i był prawidłowy.
W zależności od podzespołu sterownik układu OBD dokonuje testu w sposób ciągły lub z zaprogramowanym odstępem czasowym (interwałem). Kolejność odczytu poszczególnych podzespołów jest także znormalizowana - przy odczycie pamięci sterownika i kodów odczytu (radinesscode) kod poszczególnego podzespołu w zapisie będzie znajdował się zawsze na tej samej pozycji w sekwencji odczytu.
Kody związane są z funkcjonowaniem odpowiedzialnych za przygotowanie mieszanki paliwowo-powietrznej systemów i zawsze poprzedzone są cyfrą „1”. Jeśli wśród kodów zapamiętanych w sterowniku znajduje się cyfra „0”, to oznacza, że w danym pojeździe nie jest zainstalowany system, którego kod powinien znajdować się w danym miejscu sekwencji odczytu. Jeśli jednak w pojeździe sterownik zarejestruje niepoprawne działanie danego systemu, to także zamieni jego kod z „1” na „0” przy zapisie raportu kontroli. Jest to pierwsza wskazówka mówiąca o tym, że mimo zainstalowania danego systemu działa on niepoprawnie. Kody odczytu (readinesscodes) mogą być nieokreślone z różnych względów, na przykład gdy system nie funkcjonuje prawidłowo lub przez normalną pracę przy pojeździe.
W normalnej praktyce warsztatowej odczyt i kasowanie kodów błędu jest zajęciem praktycznie codziennym. Przez komendę kasowania kodu błędu wszystkie kody odczytu (readinesscodes) są zamieniane na takie, których stan opisany jest jako „niesprawdzone”, co oznacza, że zamieniane są na stan „1”. Tak samo dzieje się w przypadku odcięcia zasilania podtrzymującego pamięć sterownika. Jeśli odcinek drogi przejechany przez pojazd jest zbyt krótki i nie pozwala na pełne odczytanie wszystkich parametrów urządzeń odpowiedzialnych za skład spalin, kody także nie zostaną zapisane, mimo że system pracuje bezbłędnie. Jeśli w takim przypadku do złącza OBD zostanie podłączony tester diagnostyczny i nie będzie on mógł odczytać kodów, to odwoła się do odczytu parametrów rzeczywistych sondy lambda. Odwołanie to następuje automatycznie.

"AUTOFACHMANN"

Więcej w wydaniu 11/2014 "autoEXPERTA"